لبخند بیداری

آدمی هستم من

همچو هر کس که به او می نگرم،

گاه حرفم تحسین، گاه اما زهرگون، تلخکامی دارد

کمکمی مدهوشم، منگ بی دردی نه

به همه آدمیان می نگرم، کم کسی بیدار است

همه همچون یارند،

ظاهر این است رفیق، ترس از خنجر پشت، نگذارد که بگویم همه انسان  وارند

من هم آیا خوابم

هست اما لبخند به لب خفته کسی هم زیبا،

نه، نخواهم که به یک کوچک دنیا،بندم دل خود در رویا

یا بگیرم ره بیهوده "خود"

من از این عالم روشن لبخند همه آمالم شد.

نه فقط بر لب این خفته کسان،

که همین خفته لبخند شود شیوه ی بیداری و " بیدار" شود عامل آن